Sommige nummers raken je meteen. Een paar akkoorden en je zit al met een brok in je keel, of tenminste in een goede ik-ben-een-kunstenaar-met-gevoel-stemming. Melancholie in muziek is een prachtig ding. Het hoeft niet zwaar te zijn, maar het geeft diepte en kleur. En het leuke: je hoeft geen muziekprofessor te zijn om dat gevoel te pakken.
De magie van mineur
Wie melancholie zegt, zegt vaak: mineur. Een simpel A-mineur akkoord kan al wonderen doen. Speel eens Am, F, C, G en je hebt meteen een filmische sfeer. Of probeer Em, C, G, D voor dat dromerige, mijmerende gevoel. Het draait om contrast: de overgang van klein naar groot, van spanning naar ontspanning. Net als in het echte leven, eigenlijk.
Voeg wat kleur toe
Wil je dat het nog wat meer ‘au’ doet? Gooi er een sus2 of add9 tussendoor. Die geven net dat vleugje openheid of onzekerheid waar melancholie van houdt. Een Emadd9 klinkt bijvoorbeeld alsof iemand zachtjes uit het raam staart terwijl het regent. En geloof me, daar kun je heel wat inspiratie uit halen.
Laat ruimte voor adem
Niet alles hoeft dichtgesmeerd met akkoorden. Stilte is ook een akkoord, alleen dan zonder noten. Laat eens een maat leeg, laat de klank uitklinken, geef de luisteraar even de tijd om te voelen. Soms zegt dat meer dan een extra akkoord erbij.
Uiteindelijk draait het om gevoel
Melancholie is niet iets dat je berekent, het is iets dat je oproept. Gebruik akkoordschema’s als vertrekpunt, maar speel ermee, verander iets, zet een onverwachte toon in. Als jij er kippenvel van krijgt, zit je goed.
En mocht het even niet lukken om dat perfecte melancholieke nummer te schrijven, bedenk dan: ook dat is best een melancholieke gedachte op zich. Pak je gitaar, speel een Am, en alles komt vanzelf weer goed (of niet;-).